Wertebroplastyka

Do niedawna nie istniały skuteczne metody leczenia osteoporotycznych złamań kręgów. Chorych leczono wyłącznie zachowawczo, stosując długotrwałe unieruchomienie, oszczędzający tryb życia. Leczenie to nie zawsze było skuteczne i prowadziło często do przetrwałych bólów krzyża, jako następstwo braku zrostu złamań kompresyjnych kręgów, które destabilizowały kręgosłup.

Od lat 90-tych zaczęto stosować nową technikę leczenia – przezskórna wertebroplastyka (PWP). Jest to małoinwazyjny zabieg, który polega na wstrzyknięciu do zmienionego chorobowo trzonu kręgu cementu kostnego (PMMA - metylometakrylat). W efekcie powoduje to wypełnienie ubytków struktury kostnej, wzmocnienie trzonu kręgu i zmniejszenie bólu.

Zabieg wertebroplastyki wykonuje się najczęściej w sytuacji, gdy bólu związanego ze złamanym kręgiem nie można opanować tradycyjnymi sposobami przez kilka tygodni lub przez kilka miesięcy. Wertebroplastykę stosuję się również w zmianach nowotworowych kręgosłupa, głównie przerzutach oraz w przypadku bolesnych naczyniaków. Nie stosuje się tych zabiegów w przypadku świeżych złamań pourazowych.

Zabieg przeprowadza się w znieczuleniu miejscowym. Polega on na wprowadzeniu poprzez skórę w złamany trzon kręgu specjalnej igły, którą podaje się syntetyczny cement kostny. Cement utwardza miejsce złamania i stabilizując je eliminuje źródło bólu. Zabieg trwa stosunkowo krótko - ok. 40min.

Wprowadzenie igły jest kontrolowane za pomocą RTG. Cement stabilizujący złamanie oraz zestaw do jego wprowadzenia zamawiane są przez nasz ośrodek od producentów z USA oraz Niemiec.

Osteoporoza (łac. osteoporosis, dawna nazwa zrzeszotnienie kości) to stan chorobowy charakteryzujący się postępującym ubytkiem masy kostnej, osłabieniem struktury przestrzennej kości oraz zwiększoną podatnością na złamania.

W Polsce zagrożenie złamaniami osteoporotycznymi występuje u ponad 25 proc. populacji osób po 50. roku życia. Coraz większa wykrywalność tego schorzenia wiąże się przede wszystkim z wydłużeniem życia zarówno kobiet jak i mężczyzn, a za tym ze wzrostem populacji osób starszych.

Na podstawie badań epidemiologicznych można stwierdzić, że liczba następstw, jakimi są złamania kości, nieustannie rośnie. Skutkuje coraz większymi nakładami finansowymi na opiekę nad chorymi, którzy cierpią i są pozbawieni samodzielności. Rosną również koszty leczenia.

Złamania kręgosłupa są w osteoporozie najczęstsze. Na 1000 osób złamań kompresyjnych doznaje rocznie 1,45 kobiet i 0,73 mężczyzn. Po 50 r.ż. złamania te występują u co czwartej kobiety, a po 85 r.ż. już u co drugiej.

Nierzadko wykazanie na radiogramie wielu złamań kompresyjnych jest dla chorego ogromnym zaskoczeniem. Najprawdopodobniej, złamania bezobjawowe pojawiają się powoli, natomiast nagłe zapadnięcie kręgu powoduje ostry ból. Złamania mogą powstać podczas rutynowych czynności dnia codziennego, przy wstawaniu z łóżka, kichnięciu, potknięciu się o przeszkodzę. Tylko 25% złamań następuje wskutek upadku.

Najczęściej łamią się kręgi poddane największym siłom, a więc zlokalizowane pomiędzy mało ruchliwym kręgosłupem piersiowym a lędźwiowym (kręgi Th8, Th12, L1). Ból przy złamaniach objawowych jest ostry, zlokalizowany zwykle na poziomie uszkodzenia, może promieniować do boku, nasila się przy pochylaniu ciała ku przodowi. W badaniu fizykalnym dominuje miejscowa bolesność uciskowa, wzmożone napięcie mięśni przykręgosłupowych. Podstawą rozpoznania złamania kręgosłupa jest badanie radiologiczne.

Złamania osteoporotyczne kręgosłupa są złamaniami kompresyjnymi. Pośród nich odróżniamy złamania: klinowe, dwuwklęsłe i zmiażdżeniowe. Rozróżnienie stwierdzonej na radiogramie „deformacji” oparte jest na definicji złamania.

Nie wolno zapomnieć, że złamanie kręgosłupa może być objawem wielu innych schorzeń jak: choroba nowotworowa uogólniona (myeloma) lub miejscowa (przerzut), naczyniak, nadczynność przytarczyc i innych.

Konsekwencją złamań kręgosłupa są przewlekłe bóle pleców, obniżenie wzrostu, pogłębiona kyfoza piersiowa (tzw. „wdowi garb”). Towarzyszące złamaniom deformacje sylwetki prowadzą do zmniejszenia pojemności oddechowej płuc, pogorszenia wydolności układu krążeniowo-oddechowego i upośledzenia pasażu jelitowego. U osób ze złamaniami kompresyjnymi kręgosłupa stwierdzono zwiększenie śmiertelności w okresie 5 lat o 15-20%. Śmiertelność ta jest wynikiem raczej ogólnego stanu zdrowia, a nie powikłaniem. Złamanie kręgosłupa jest złowieszczym prognostykiem następnych złamań, których częstość wzrasta 2,8 razy (od 1.5 do 11).

W przeciwieństwie do złamań urazowych, złamania kompresyjne trzonów są stabilne i nie grożą uszkodzeniem rdzenia kręgowego. Zasadą leczenia jest postępowanie przeciwbólowe, niekiedy krótki okres leżenia i czasem lekki gorset. Niestety, złamania kręgosłupa powodują nieodwracalne zmiany sylwetki i uciążliwe dolegliwości bólowe, często nie poddające się leczeniu zachowawczemu Niestety: gorsety często tylko pogarszają kondycję mięśni przykręgosłupowych, stabilizujących kręgosłup przez co odpowiadających za jego kondycję, a leki niszczą śluzówkę żołądka.
Wertebroplastyka jest jednym z zabiegów leczenia chorób kręgosłupa w Prywatnej Lecznicy Certus!
Kwalifikację oraz zabiegi operacyjne przeprowadza dr n. med. Adama Sulewski.