Tężec jest chorobą układu nerwowego wywołana przez laseczki tężca.
Bakterie występują powszechnie w glebie, kurzu, wodzie oraz przewodzie pokarmowym zwierząt. Wrotami zakażenia mogą być uszkodzenia ciała związane z przerwaniem ciągłości tkanek, w tym również drobne, prawie niewidoczne skaleczenia.
Objawy:
występują od 3 dni do 3 tygodni, średni czas to 8 dni. Jest to przede wszystkim uczucie rozbicia, bezsenność, bóle głowy, zdenerwowanie, pocenie, zaczerwienienie twarzy oraz skurcze mięśni prowadzące do szczękościsku, porażenia mimicznych mięśni twarzy oraz zaburzeń ciśnienie tętniczego krwi.
Zalecenia do zaszczepienia:
– po zranieniu jeśli od poprzedniego szczepienia minęło 5 lat
– u osób podróżujących do krajów o zwiększonym ryzyku epidemicznym
– szczepieniem mogą być objęte również kobiety w ciąży, spodziewające się, że poród może odbywać się w warunkach niehigienicznych.
Podstawowe szczepienie składa się z podania 3 dawek szczepionki w odstępie 4-6 tyg. od podania 1 dawki oraz 6-12 miesięcy od podania 2 dawki.
Szczepienie przypominające polega na podaniu 1 dawki przypominającej jeśli lekarz nie zaleci inaczej.
Dla dzieci od 6 tygodnia życia i młodzieży do ukończenia 19 roku życia szczepienie jest obowiązkowe, nieodpłatne, zgodnie z obowiązującym Kalendarzem Szczepień.
Odporność przeciw tężcowi zmniejsza się z upływem czasu, dlatego osobom dorosłym zalecane są dawki przypominające.
W związku z wprowadzeniem obowiązkowych szczepień przeciw tężcowi dla dzieci i młodzieży od 1983 nie zarejestrowano świeżego zachorowania na tężec u noworodka.
W obecnej chwili najczęściej dochodzi do zachorowań u osób po 50 r.ż., czyli u osób, u których zwiększa się ryzyko wystąpienia groźnych powikłań zdrowotnych.
Powikłania :
zapalenie płuc, krwiaki wewnątrzmięśniowe, złamania kręgów, zapalenie mięśnia sercowego, a w ostateczności zgon występujący u 30-50 na 100 chorych.
