Objawy:
– biegunka o charakterze wodnisto-ryżowym,
– obfite wymioty, bez nudności,
– znaczne i szybko postępujące odwodnienie i zaburzenia elektrolitowe
mogą występować kurczowe bóle mięśni
Gwałtowne odwodnienie może prowadzić do ostrej niewydolności nerek, poważnych zaburzeń elektrolitowych i zgonu.
Powikłania:
– najcięższym powikłaniem choroby jest zapaść naczyniowa (na skutek znacznej utraty wody i zmniejszenia objętości osocza), ostatecznie zgon.
Zalecenia do szczepienia:
– zaleca się zaszczepienie przeciw cholerze osobom wyjeżdżającym w tereny wysokiego ryzyka epidemicznego (Afryka, Azja, Ameryka Środkowa)
Podstawowe szczepienie dzieci w wieku od 2 do 6 lat obejmuje 3 dawki podawane doustnie w odstępie od 1 do 6 tygodni. Dawkę przypominającą podaje się po 6 miesiącach.
Dzieci powyżej 6 lat i osoby dorosłe otrzymują 2 dawki szczepionki w odstępie od 1 do 6 tygodni oraz dawkę przypominającą po 2 latach.
Szczepienie przeciw cholerze podawane jest w formie szczepionki doustnej, inaktywowanej.
W okresie od września do listopada przypada najlepszy okres, aby zaszczepić się przeciwko grypie.
Grypa jest to ostra choroba zakaźna przenoszona drogą kropelkową. Wywoływana jest przez wirusy. Występuje z różnym nasileniem, przeważnie od października do kwietnia.
Zakażenia dotyczą wszystkich grup wiekowych. Okres wylęgania wynosi od 1 do 7 dni, a niepowikłany okres zdrowienia od 1 do 2 tygodni.
Objawy grypy to: gorączka przez 1-2 dni, bóle głowy, uczucie rozbicia, bóle mięśniowe i stawowe, dreszcze, osłabienie, katar, ból gardła, suchy i męczący kaszel, nadwrażliwość na światło, a u ok. 50% dzieci dodatkowo mogą wystąpić objawy brzuszne.
Często jednak dochodzi do powikłań pogrypowych. Są to m.in.:
- zapalenie płuc i oskrzeli,
- zapalenie ucha środkowego,
- zapalenie mięśnia sercowego,
- zapalenie mięśni,
- niewydolność nerek,
- poinfekcyjne zapalenie mózgu,
- zapalenie opon mózgowo - rdzeniowych,
- zaostrzenie przebiegu astmy i mukowiscydozy,
- nasilenie napadów padaczkowych.
Jedynym skutecznym sposobem zabezpieczenia się przed grypą i jej konsekwencjami są szczepienia ochronne. Dlatego Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) zaleca stosowanie szczepień ochronnych przeciwko grypie. Zastosowanie takiego środka profilaktycznego zmniejsza ryzyko infekcji o 40-80%.
U osób zaszczepionych w przypadku zachorowania przebieg grypy jest łagodniejszy, a prawdopodobieństwo wystąpienia powikłań mniejsze.
Poznaj ofertę szczepień na sezon 2024/2025
[cta_button]
Więcej ciekawostek o grypie w specjalnej infografice.
Więcej ciekawostek o grypie w specjalnej infografice.
[cta_button]
Japońskie zapalenie mózgu to choroba wywoływana przez wirus przenoszony na ludzi przez komary. Występuje ona głównie w krajach Azji Południowo-Wschodniej (Japonia, Chiny, Korea, Tajlandia, Wietnam, Indie, Malezja czy Nepal).
Szczepienie przeciwko japońskiemu zapaleniu mózgu obejmuje 2 dawki podawane w odstępie 28 dni. Szczepienie przypominające podaje się po 2 latach. Odporność uzyskuje się w 7 dni od podania drugiej dawki.
Przebieg choroby jest często bezobjawowy. Ewentualne objawy choroby występują po okresie inkubacji trwającym od 4 do 14 dni. Są to głównie: stan gorączkowy, dreszcze i silne bóle głowy oraz objawy oponowe, zwłaszcza u dorosłych. U dzieci choroba może występować w postaci bólu i problemów żołądkowo-jelitowych, często z towarzyszącymi konwulsjami.
Mimo iż japońskie zapalenie mózgu na ogół występuje w formie łagodnej, może przyjąć formę ciseckiego zapalenia mózgu z problemami neurologicznymi, zaburzeniami motorycznymi ogólnymi lub lokalnymi, także w postaci niedowładu, porażenia jednostronnego, tetraplegii czy paraliżu nerwu twarzowego.
Wśród przypadków japońskiego zapalenia mózgu jest od 25 do 30% zgonów, a od 30 do 50% chorych powraca do zdrowia, ale z zachowaniem następstw neurologicznych choroby. Pozostałe przypadki kończą się całkowitym wyzdrowieniem.
Nie ma możliwości leczenia przyczynowego; stosuje się leczenie objawowe.
[cta_button]
[cta_button]
Wzrost temperatury wiosną i latem powoduje wzrost aktywności kleszczy, które są głównym rezerwuarem wirusa wywołującego KLESZCZOWE ZAPALENIE MÓZGU.
Typowymi miejscami ukąszenia u człowieka są głowa, uszy, miejsca zgięcia dużych stawów, ręce i nogi. Ponieważ ślina kleszczy posiada właściwości znieczulające, ukąszenie na ogół nie zostaje zauważone i dlatego też bardzo często osoby z zachorowaniem na kleszczowe zapalenie mózgu nie przypominają sobie momentu ukąszenia.
Zachorowania na kleszczowe zapalenie mózgu i opon mózgowo - rdzeniowych występują najczęściej w miesiącach od maja do września.
Choroba ta zwykle ma dwufazowy przebieg, a okres jej wylęgania wynosi od 2 do 28 dni.
W pierwszej fazie, objawy są łagodne i przypominają infekcję grypową czy grypopodobną. Występuje wówczas temperatura do 38 stopni, bóle mięśni, stawów, bóle głowy, bóle żołądka oraz ogólne rozbicie. W takim przypadku stosuje się leki objawowe, a więc obniżające gorączkę, przeciwbólowe, po których pacjent wchodzi w okres pozornego zdrowia. Taki stan może utrzymywać się od jednej doby do 14 dni. Faza pierwsza może zakończyć się pełnym wyzdrowieniem.
U części osób może dojść do drugiego etapu choroby, który związany jest już z poważnymi zaburzeniami neurologicznymi. Występuje wówczas bardzo wysoka gorączka z drgawkami, silny ból głowy, wymioty i silne osłabienie. Mogą pojawić się także objawy zapalenia opon, a nawet śpiączka. Czasem występuje długotrwałe porażenie nerwów czaszkowych. Pacjent w takim stanie musi być hospitalizowany na oddziale neurologicznym, a niekiedy z powodu zagrożenia życia zachodzi konieczność leczenia na oddziale intensywnej opieki medycznej.
Kleszczowe Zapalenie Mózgu można leczyć jedynie objawowo, gdyż nie wynaleziono jeszcze leku, który zwalcza wywołującego ją wirusa. Dlatego tak ważna jest profilaktyka. Najpewniejszym sposobem zabezpieczenia się jest szczepienie ochronne.
Szczepić się może każdy, u kogo nie stwierdzono przeciwwskazań ku temu: dzieci po ukończeniu 1 roku życia, młodzież i dorośli. Grupy, u których szczepienie jest szczególnie wskazane to wszyscy, którzy na stałe lub czasowo przebywają na terenach endemicznego występowania kleszczy przenoszących KZM i którzy mają kontakt z naturą nad jeziorami i w lasach. Przede wszystkim są to dzieci i młodzież przebywające na wakacjach, obozach i koloniach na obszarach leśnych, turyści piesi i rowerowi, grzybiarze, działkowicze, leśnicy, rolnicy, pracownicy zatrudnieni przy wyrębie lasów, weterynarze, myśliwi.
Szczepienie można rozpocząć w dowolnym czasie, najlepiej jednak wczesną wiosną, aby uodpornić się jeszcze przed sezonem aktywności kleszczy. Aby uzyskać pełną ochronę na najbliższy sezon, należy przyjąć dwie kolejne dawki szczepionki w odstępie 1 do 3 miesięcy. Długotrwałą ochronę zapewnia dopiero trzecia dawka szczepionki przyjęta po 9-12 miesiącach po dawce drugiej przy szczepionce Encepur, lub po 5-12 miesiącach przy szczepionce FSME. Gdy niezbędna jest szybka ochrona, możliwy jest również tryb przyspieszony – drugą dawkę szczepionki należy wtedy przyjąć 7 dni po pierwszej, a trzecią po 21 dniach. Dawka przypominająca powinna być podawana co trzy lata.
[cta_button]
[cta_button]
Zakażenia wywoływane przez bakterię Neisseria meningitidis (Dwoinka zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych, meningokok) od ponad dwustu lat stanowią istotny problem kliniczny. Drobnoustrój ten jest jedną z głównych przyczyn zachorowalności i śmiertelności wśród dzieci.
Dotychczas wyizolowano kilkanaście serotypów bakterii, z czego chorobotwórcze są serotypy A, B, C, Y, W135. W Polsce dominuje serotyp B, chociaż ostatnio notuje się tendencję wzrostową zakażeń serotypem C.
Neisseria meningitidis kolonizuje jamę nosowo-gardłową. Przenoszona jest ona drogą kropelkową lub przez kontakt bezpośredni.
Zachorowania wywołane przez meningokoki występują najczęściej jesienią i na wiosnę, ponieważ w tym okresie dochodzi do masowych infekcji górnych dróg oddechowych i bakterie przenoszą się w trakcie kichania lub kaszlu z człowieka na człowieka.
Źródłem zakażenia może być zarówno osoba chora, jak i bezobjawowy nosiciel (szacuje się, że 20-40% zdrowej populacji to nosiciele).
Obserwuje się dwa szczyty zachorowań- u dzieci od 3 miesiąca życia do 5 roku życia oraz u młodzieży między 14 a 19 rokiem życia. Należy dodać, że ryzyko zachorowania dotyczy osób w każdym wieku i ma związek z przebywaniem w dużych skupiskach ludzkich (koszary, akademiki, szkoły, przedszkola, żłobki).
Bakteria ta może być czynnikiem etiologicznym zapalenia wsierdzia i osierdzia, zapaleń stawów, zapalenia płuc, zatok czy spojówek.
Najcięższą i jednocześnie najczęstszą manifestacją kliniczną zakażenia wywołanego przez Neisseria meningitidis jest meningokokowe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych (MZOMR) i posocznica, które jeśli występują jednocześnie są określane jako inwazyjna choroba meningokokowi (IChM).
Objawy inwazyjnej choroby meningokokowej:
1. U DZIECI:
- wymioty,
- biegunka,
- brak apetytu,
- odgięcie głowy do tyłu,
- pulsujące ciemiączko,
- nieukojony płacz,
- senność,
- gorączka,
- wysypka o charakterze wybroczyn (nie blednie pod wpływem ucisku!!!),
- zimne stopy i dłonie.
- wymioty,
- drgawki,
- sztywność karku,
- bóle mięśni i stawów,
- wysypka o charakterze wybroczyn (nie blednie pod wpływem ucisku!!!),
- silny ból głowy,
- biegunka,
- gorączka,
- senność,
- apatia,
- złe samopoczucie.
Dostępne są 3 rodzaje szczepionek:
- Szczepionki skoniugowane przeciw meningokokom grupy C:
- NeisVAC-C
- Meningitec - Szczepionki skoniugowane przeciw meningokokom grupy A,C,W,Y
- Nimenrix - Szczepionki przeciwko meningokokom grupy B
- Bexero
Wszystkie szczepionki można podawać od 2 miesiąca życia.
Wskazania, czyli kto powinien się szczepić przeciwko meningokokom:
- wszystkie niemowlęta i małe dzieci ze względu na słabo rozwinięty układ odpornościowy
- młodzież mieszkająca w internatach i domach studenckich
- rekruci wcielani do wojska
- powszechne szczepienia w krajach o wysokim ryzyku zakażenia: niemowlęta, małe dzieci, młodzież, dorośli – w zależności od sytuacji epidemiologicznej
- podróżujący na tereny endemiczne (ważny dobór odpowiedniej szczepionki w zależności od serotypu bakterii występującej na danym terenie)
- osoby o zwiększonym ryzyku zachorowania (brak śledziony, niedobory składników dopełniacza i properdyny, hipogammaglobulinemia, zakażeni HIV)
BEXSERO to pierwsza i jedyna dostępna w Polsce szczepionka oferująca ochronę przeciwko chorobie wywołanej przez meningokoki grupy B.
Meningokoki są wiodącą przyczyną bakteryjnego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych w krajach rozwiniętych. W Polsce w latach 2002-2011 potwierdzono 1 936 przypadków Infekcyjnej Choroby Meningokokowej - IChM. Śmiertelność IChM ze wstrząsem septycznym szacuje się na poziomie 20-30%.
W Polsce IChM w 70% wywoływana jest przez meningokoki serogrupy B. Śmiertelność IChM ze wstrząsem septycznym szacuje się na poziomie 20-30%.
Szczepienie dostępne jest we wszystkich placówkach PL Certus. Szczepienie może być podawane dzieciom od 2 m. ż. i dorosłym. Podanie szczepienia poprzedza kwalifikacja lekarza.
Schemat szczepienia:
| Grupa wiekowa | Szczepienie podstawowe | Szczepienie przypominające |
| Niemowlęta od 2 do 5 miesięcy | Trzy dawki po 0,5 ml w odstępie nie mniejszym niż 1 miesiąc | 1 dawka między 12-23 m. ż. |
| Niemowlęta od 2 do 5 miesięcy | Trzy dawki po 0,5 ml w odstępie nie mniejszym niż 1 miesiąc | W jedna dawka w 2 r. ż. z zachowaniem odstępu nie mniejszego niż 2 miesiące |
| Nieszczepione dzieci od 12 do 23 miesięcy | Dwie dawki po 0,5 ml w odstępie nie mniejszym niż 2 miesiące | W jedna dawka 12-23 miesięcy po szczepieniu podstawowym |
| Dzieci od 2 do 10 lat | Dwie dawki po 0,5 ml w odstępie nie mniejszym niż 2 miesiące | Nie określono potrzeby |
| Młodzież w wieku od 11 lat i dorośli | Dwie dawki po 0,5 ml w odstępie nie mniejszym niż 1 miesiąc | Nie określono potrzeby |
Ospa wietrzna jest chorobą zakaźną wywoływaną przez wirus varicella-zoster. Cechą charakterystyczną tego wirusa jest bardzo wysoka zaraźliwość sięgająca 90%.
Najczęstszym źródłem zakażenia jest bezpośredni kontakt z chorym lub droga kropelkowa. Zakażenie szerzy się także pośrednio przez kontakt z przedmiotami zanieczyszczonymi wydzielinami z dróg oddechowych chorej osoby. Wirus ospy wietrznej dostaje się do organizmu człowieka przez jamę ustną. Namnaża się w komórkach nabłonka górnych dróg oddechowych, a następnie wraz z krwią przedostaje się do powierzchniowych części skóry i objawia się pęcherzykową wysypką.
Okres wylęgania ospy wietrznej wynosi średnio 14-16 dni. Choroba może rozwinąć się już po 10 dniach, a maksymalnie do 21 dni po kontakcie z zakaźnie chorym.
Okres zakaźności trwa 1-2 dni przed i do 6 dni po pojawieniu się wysypki, praktycznie do przyschnięcia wszystkich pęcherzyków.
W Polsce jest dostępna szczepionka przeciwko ospie wietrznej zawierającą żywy, atenuowany (pozbawiony zjadliwości) szczep wirusa. Podanie tej szczepionki wywołuje bezobjawową lub skąpoobjawową postać ospy wietrznej, po której pojawia się odporność na zakażenie tym wirusem.
Skuteczność szczepionki przeciwko ospie wietrznej jest bardzo wysoka, przekracza 95%.
Szczepienia przeciwko ospie wietrznej są obowiązkowe w następujących grupach ryzyka:
- dzieci do ukończenia 12 roku życia: z upośledzeniem odporności o wysokim ryzyku ciężkiego przebiegu choroby, z ostrą białaczką limfoblastyczną w okresie remisji, zakażone HIV, przed leczeniem immunosupresyjnym lub chemioterapią;
- dzieci do ukończenia 12 roku życia z otoczenia osób ww., które nie chorowały na ospę wietrzną;
- dla dzieci do 3 roku życia, uczęszczających do żłobka lub Klubu Malucha, szczepienie przeciw ospie jest nieodpłatne, w ramach NFZ.
- osobom, które nie chorowały na ospę wietrzną i nie zostały wcześniej zaszczepione w ramach szczepień obowiązkowych albo zalecanych,
- kobietom planującym zajście w ciążę, które nie chorowały wcześniej na ospę wietrzną.
[cta_button]
Pneumokoki (Streptococcus pneumoniae) to powszechnie występujące bakterie chorobotwórcze, mogące atakować różne narządy człowieka.
Zwykle występują w jamie nosowej i gardle dzieci i zdrowych dorosłych. Szczególnie u małych dzieci bardzo łatwo dochodzi do zasiedlenia śluzówki nosa i gardła pneumokokami, ponieważ dzieci mają niedojrzały układ odpornościowy i nie produkują wystarczającej ilości przeciwciał odpornościowych przeciw temu typowi bakterii.
Chociaż nie u wszystkich osób, u których stwierdza się obecność pneumokoków dochodzi do zachorowania, każdy, u kogo doszło do zasiedlenia górnych dróg oddechowych (czyli stał się nosicielem), potencjalnie może zakażać innych drogą kropelkową, np. w czasie kaszlu, kichania czy przez bezpośredni kontakt.
Znanych jest około 90 typów pneumokoka różniących się budową otoczki polisacharydowej. Zdecydowaną większość groźnych zakażeń powodują tylko niektóre z nich, najbardziej agresywne. Jest ich około 10 i odpowiadają za 62% najgroźniejszych zakażeń.
Łatwemu rozprzestrzenianiu się pneumokoków sprzyjają:
- Wysoka częstość nosicielstwu
- Częste zakażenia wirusowe układu oddechowego (grypa)
- Skupiska ludzkie (żłobki, przedszkola, domy dziecka)
- Częste używanie antybiotyków, dzięki któremu powstają szczepy pneumokoków oporne na antybiotyki
Najbardziej zagrożone zakażeniem pneumokokowym są dzieci między urodzeniem a 24 miesiącem życia, z uwagi na brak lub niski poziom krążących przeciwciał przeciwpneumokokowych.
Ponadto są jeszcze inne czynniki mogące zwiększać ryzyko zakażenia pneumokokowego u dzieci.
- Przebywanie w żłobku, przedszkolu, domu dziecka. Nosicielstwo pneumokoka w skupiskach dzieci jest powszechne z uwagi na łatwość przenoszenia się bakterii. Pobyt dziecka w grupie innych dzieci, regularnie co najmniej 4 godziny tygodniowo, 3-krotnie zwiększa ryzyko zakażenia pneumokokiem.
- Ostatnie lub częste leczenie antybiotykami - ryzyko zachorowania na ciężkie zakażenia pneumokokowe w grupie dzieci, które w ciągu poprzednich 3 miesięcy co najmniej raz leczone były przy użyciu antybiotyków, jest około trzy razy większe niż pozostałych. Nadmierna antybiotykoterapia sprzyja uodparnianiu się pneumokoków na antybiotyki (antybiotykooporność)
- Przebyte zapalenie ucha środkowego. Dzieci, które w ciągu minionych trzech miesięcy przebyły zapalenie ucha są około dwukrotnie bardziej narażone na zachorowanie na ciężkie zakażenia pneumokokowe
- Przewlekła ekspozycja na dym papierosowy
- Mieszkanie w rodzinach wielodzietnych (3. dziecko w rodzinie)
- Mieszkanie w rodzinach znajdujących się w trudnej sytuacji społecznej lub ekonomicznej
- Mieszkanie w domach przeludnionych, o niskim standardzie lub bezdomność
- Brak karmienia piersią
- Uprzednie zakażenie niektórymi wirusami (przede wszystkim wirus grypy)
- Dzieci rdzennych mieszkańców Ameryki (Indian), Alaski oraz murzynów amerykańskich są bardziej narażone na zachorowanie na ciężkie zakażenie pneumokokowe.
Do najczęstszych zakażeń inwazyjnych należą:
-
Zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych
-
Bakteriemia (bakteryjne zakażenie krwi, bez wyraźnych objawów chorobowych)
-
Posocznica, inaczej sepsa (bakteryjne zakażenie krwi z występującymi objawami uogólnionego zakażenia i objawami ze strony różnych narządów)
-
Zapalenie płuc z bakteriemią
-
Zapalenie wyrostka robaczkowego, kości i szpiku, stawów, pęcherzyka żółciowego, wsierdzia, osierdzia, jądra, najądrza, ślinianek, prostaty, jajowodu, otrzewnej
-
Zapalenie ucha środkowego
-
Zapalenie zatok przynosowych
-
Zapalenie spojówek
-
Zapalenie płuc bez bakteriemii
- Szczepionka Prevenar 13 w ramach NFZ dla niemowląt wg wskazań, z masą urodzeniową poniżej 2500 g lub wcześniaków urodzonych przed 32 tygodniem ciąży
- Szczepionka Synfloric dla niemowląt urodzonych z ciąż fizjologicznych
Co roku, na świecie, na skutek zakażeń pneumokokowych umiera około milion dzieci w wieku poniżej 5 lat.
W krajach rozwijających się S. pneumoniae jest jedną z głównych przyczyn śmiertelności w grupie dzieci w wieku poniżej 5 roku życia, odpowiadając za 20-25% zgonów tej grupie wiekowej. W krajach tych roczna częstość występowania ciężkich zakażeń pneumokokowych wśród dzieci może wynosić aż 160 na 100 000 przypadków.
Prowadzone od 2002 roku badania koordynowane przez zespół Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego, dowiodły istotnego znaczenia inwazyjnej choroby pneumokokowej w grupie dzieci do 5 lat. W szczególności niepokój budzą zakażenia wywołane przez szczepy oporne na penicylinę.
Szczepionka PREVENAR skutecznie chroni dzieci przed chorobami spowodowanymi przez te drobnoustroje. Jej podanie jest możliwe od 2 miesiąca życia.
[cta_button]
[cta_button]
Rotawirusy są najczęstszym czynnikiem wywołującym biegunki zakaźne u niemowląt i małych dzieci do 5 roku życia. Zachorowania dotyczą najczęściej dzieci od 4 do 24 miesiąca życia.
Najciężej biegunki rotawirusowe przebiegają u dzieci poniżej 6 miesiąca życia, ponieważ ich organizm szybko ulega odwodnieniu. U dorosłych przebieg jest zwykle bezobjawowy.
Okres wylęgania infekcji rotawirusowej wynosi 12-96 godzin.
Zakażenie rotawirusami następuje drogą fekalno-oralną (czyli przez brudne ręce) lub kropelkową. Może się również przenosić przez przedmioty. Po przedostaniu się do organizmu, wirusy uszkadzają nabłonek kosmków jelitowych, wywołując stan zapalny żołądka i jelit.
W szczepionkach podawanych drogą doustną substancją czynną są żywe, atentowane (osłabione) wirusy. W Polsce dostępna jest szczepionka jednoskładnikowa, zawierająca atenuowany ludzki szczep wirusa RIX 4414 oraz szczepionka pięcioskładnikowa, zawierająca 5 szczepów wirusa (ludzko-bydlęce).
Od 1 stycznia 2021 r. szczepienie przeciw rotawirusom realizowane jest w ramach obowiązkowego kalendarza szczepień, trzydawkową szczepionką RotaTeq.
[cta_button]
[cta_button]
Różyczka jest chorobą zakaźną, wywoływaną przez wirus różyczki, który charakteryzuje się wysoką zakaźnością. Źródłem zakażenia jest wyłącznie chory na różyczkę człowiek. Zakażenie przenosi się drogą kropelkową, a w przypadku zakażeń wrodzonych przez łożysko.
Najwięcej zachorowań notuje się późną zimą i wczesną wiosną. Okres wylęgania choroby wynosi 14 do 21 dni. U dzieci choroba najczęściej przebiega łagodnie, a u około 25% do 50% zakażenie jest bezobjawowe. Cięższy przebieg choroby zdarza się u dorosłych, a istotny problem stanowią zakażenia wirusem różyczki w czasie życia płodowego.
U kobiet ciężarnych, wrażliwych na zakażenie (nieuodpornionych) wirus może zakazić płód, prowadząc do jego obumarcia lub do jego licznych wad rozwojowych.
Wirusy są wydzielane przez zakażone osoby w czasie od 7 dni przed do 14 dni po wystąpieniu wysypki.
U dzieci z wadami wrodzonymi, spowodowanymi zakażeniem wirusem różyczki, wirus może być obecny w moczu do 1 roku życia, a w rzadkich przypadkach do kilku lat. Obecnie wszystkie szczepionki przeciwko różyczce (z wyjątkiem kilku produkowanych w Japonii, ale w Polsce niedostępnych) zawierają żywy, atenuowany szczep wirusa nazywany Wistar RA 27/3. Szczep ten wybrano do produkcji szczepionek z uwagi na niską odczynowość oraz wzbudzanie odporności na naturalne zakażenia u zaszczepionych osób.
W Polsce od czasu wprowadzenia do kalendarza szczepień szczepionki skojarzonej (MMR), zawierającej atenuowane szczepy wirusa odry, świnki i różyczki, nie jest dostępna szczepionka jednoskładnikowa przeciwko różyczce.
W Polsce szczepienia przeciwko różyczce są obowiązkowe.
Wykonuje się je skojarzoną szczepionką MMR w schemacie szczepienia podstawowego:
- pierwotnego w 13-14 miesiącu życia,
- uzupełniającego w 6 roku życia.
Nie zaleca się zachodzenia w ciążę w ciągu 4 tygodni od podania szczepionki MMR, pomimo że zajście w ciążę w okresie 3 miesięcy od jej podania nie zwiększa ryzyka wad wrodzonych u płodu.
[cta_button]
Przedstawiamy kompendium wiedzy o szczepieniach. Chcesz wiedzieć, które są obowiązkowe, a na które warto zaszczepić się dodatkowo? A może wyjeżdżasz za granicę i nawet nie wiesz, że powinieneś się zaszczepić?
Odpowiedzi znajdziesz poniżej.
[cta_button]
Bakterie występują powszechnie w glebie, kurzu, wodzie oraz przewodzie pokarmowym zwierząt. Wrotami zakażenia mogą być uszkodzenia ciała związane z przerwaniem ciągłości tkanek, w tym również drobne, prawie niewidoczne skaleczenia.
Objawy:
występują od 3 dni do 3 tygodni, średni czas to 8 dni. Jest to przede wszystkim uczucie rozbicia, bezsenność, bóle głowy, zdenerwowanie, pocenie, zaczerwienienie twarzy oraz skurcze mięśni prowadzące do szczękościsku, porażenia mimicznych mięśni twarzy oraz zaburzeń ciśnienie tętniczego krwi.
Zalecenia do zaszczepienia:
– po zranieniu jeśli od poprzedniego szczepienia minęło 5 lat
– u osób podróżujących do krajów o zwiększonym ryzyku epidemicznym
– szczepieniem mogą być objęte również kobiety w ciąży, spodziewające się, że poród może odbywać się w warunkach niehigienicznych.
Podstawowe szczepienie składa się z podania 3 dawek szczepionki w odstępie 4-6 tyg. od podania 1 dawki oraz 6-12 miesięcy od podania 2 dawki.
Szczepienie przypominające polega na podaniu 1 dawki przypominającej jeśli lekarz nie zaleci inaczej.
Dla dzieci od 6 tygodnia życia i młodzieży do ukończenia 19 roku życia szczepienie jest obowiązkowe, nieodpłatne, zgodnie z obowiązującym Kalendarzem Szczepień.
Odporność przeciw tężcowi zmniejsza się z upływem czasu, dlatego osobom dorosłym zalecane są dawki przypominające.
W związku z wprowadzeniem obowiązkowych szczepień przeciw tężcowi dla dzieci i młodzieży od 1983 nie zarejestrowano świeżego zachorowania na tężec u noworodka.
W obecnej chwili najczęściej dochodzi do zachorowań u osób po 50 r.ż., czyli u osób, u których zwiększa się ryzyko wystąpienia groźnych powikłań zdrowotnych.
Powikłania :
zapalenie płuc, krwiaki wewnątrzmięśniowe, złamania kręgów, zapalenie mięśnia sercowego, a w ostateczności zgon występujący u 30-50 na 100 chorych.
Wirusowe zapalenie wątroby typu A, potocznie nazywane także „chorobą brudnych rąk”, pojawia się najczęściej u dzieci i młodzieży.
Wirusowe zapalenie wątroby typu B jest ostrą chorobą miąższu wątroby, wywołaną przez wirusa HBV przenoszącego się przez krew (pozajelitowo) oraz wydzieliny ludzkiego organizmu – w okresie okołoporodowym lub podczas kontaktu płciowego.
Wirusowe zapalenie wątroby typu C jest szczególnie niebezpieczne dla naszego organizmu ze względu na fakt, że zazwyczaj wykrywane jest przypadkowo. Z tego powodu WZW typu C często zmienia się w postać przewlekłą, prowadząc do marskości lub nowotworu wątroby.
Objawy :
• zażółcenie skóry, błon śluzowych i białkówki oczu, co spowodowane jest nagromadzeniem się bilirubiny w surowicy krwi oraz tkankach naszego organizmu;
Żółtaczka jest najczęstszym objawem zakażenia wirusem typu B;
• osłabienie organizmu, uczucie ciągłego zmęczenia;
• ból brzucha pod żebrem z prawej strony i powiększenie obwodu brzucha, co związane jest z powiększeniem wątroby;
• brak apetytu;
• spadek masy ciała;
• ciemny kolor moczu i jasny kolor stolca;
• podwyższony poziom enzymów wątrobowych we krwi.
Jednym z podstawowych elementów leczenia choroby jest jej zapobieganie.
Najskuteczniejszą formą profilaktyki chorób wirusowych wątroby jest szczepienie przeciwko WZW A (szczepionka zalecana) oraz WZW B, która jest szczepionką obowiązkową dla noworodków, młodzieży, pracowników służby zdrowia oraz osób z bliskiego otoczenia zakażonych. Dla pozostałych grup osób jest to szczepienie zalecane, jednak zapewniające dużą ochronę przed zakażeniem wirusem WZW.
Mamy wiele szczepionek przeciw wirusowi zapelenia wątroby typu B, bądź przeciw wirusowi zapalenia wątroby typu A . Szczepienie przeciw WZW typu A możliwe jest u dzieci, które ukończyła 1 rok życia.
Można również zaszczepić się szczepionkami skojarzonymi przeciw WZW A i B.
Dostępna szczepionka Twinrix Adult, przeznaczona dla młodzieży od ukończenia 16 roku życia i dla dorosłych.
Żółta gorączka (nazywana także żółtą febrą) to ciężka wirusowa choroba zakaźna występująca w tropikalnych krajach Ameryki Południowej i Afryki (głównie środkowej). Przenosi się na człowieka poprzez ukłucie przez zakażonego wirusem komara.
Okres wylęgania choroby trwa od 3 do 6 dni. Choroba może przechodzić bezobjawowo lub doprowadzić do śmierci. Typowymi objawami dla żółtej febry są: gorączka, ból głowy, dreszcze, nudności, osłabienie, zażółcenie skóry i zaczerwienienie spojówek. Wśród jej ciężkich powikłań wymienia się: uszkodzenie wątroby i nerek oraz krwawienia z przewodu pokarmowego.
Szczepienie przeciw żółtej gorączce jest wymagane przy wjeździe do niektórych krajów. Zaleca się jednak wykonanie takiego szczepienia także przed wyjazdem do innych krajów, w których występują ta choroba, nawet jeśli szczepienie nie jest obowiązkowe.
Szczepienie wykonuje się raz na 10 lat (podawana jest tylko jedna dawka). Pacjent powinien zgłosić się na szczepienie najlepiej 14 dni przed wyjazdem (bezwzględne minimum 10 dni).
Szczepionka dostępna jest w Centrum Medycznym nr 1, nr 2 i nr 3.
U każdego pacjenta poddanego szczepieniu przeciwko żółtej gorączce fakt ten potwierdzany jest poprzez podpis lekarza w międzynarodowej książeczce szczepień (żółtego koloru).
[cta_button]
[cta_button]